Engelli olmak

Aralık ayının ilk haftası Dünya Engelliler günü vesilesiyle birçok etkinlik, program ve çalıştaylarla farkındalık yaratmaya dönük çok ciddi ve önemli adımlar atılmış olsa da henüz engelliler konusunda hem toplum hem de sosyal kuşatıcılık anlamında ciddi bir mesafe alınmadığını da vurgulamak gerekir.

Üniversite yıllarımda geçirdiğim hafif bir ortopedik Kazadan dolayı bir yıl boyunca iki koltuk değneği ile okula gitmek zorunda kalmıştım. Dolayısıyla engelli bir birey olarak yaşamanın tüm zorluklarını birebir yaşamış biri olarakbu konuda farkındalık yaratmaktan çok engelli bireylerin yaşama entegre edilmesinin kolaylaştırılması yönünde somut adımların atılması ve daha kapsamlı yasal düzenlemelerin yapılmasının elzem olduğuna inanıyorum.

Derler ya ateş düştüğü yeri yakar. Evet engelli olmanın zorluğunu ancak ve ancak engelli birey ve kendini ona adayan anne babalar ziyadesiyle bilebilir.

Aslında uzun söze gerek yok.

Bu konuda sayfalarca dolusu edebi cümlelerle konuyu konuşabilir ve yazabiliriz belki. Ama gelin, engelli, yani özürlü bir çocuğun dilinden engelli olmak ne demektir yine annesine yazdığı bir mektup ile okumaya ve anlamaya çalışalım.

Bu mektup bir Rehabilitasyon merkezinde engelli bir çocuğun annesi tarafından kaleme alınmıştır.

“Canım annem; Seni çok seviyorum biliyor musun.

Beni severken hep meleğim diye seviyorsun ya aslında sende benim meleğimsin anne.

Ama anlayamadığım bir şey var; neden hep dalıp dalıp gidiyorsun, neden bana hep üzgün üzgün bakıyorsun, neden hep aynı soruları tekrarlıyorsun, neden kendini suçlamaktan vazgeçmiyorsun, neden hep kızgınlık duyuyorsun anne.

Halbuki ben meleklere ‘beni bu halde dünyaya gönderirseniz ben orada ne yaparım’ diye sorduğumda ‘korkma dediler orda senin annen olacak, biz senin için en iyisini seçtik, sana o bizden daha iyi bakacaktır.” dediler.

Acaba ben sana ceza değil ödül olarak mı gönderildim bilmiyorum anne.

Ama sakın benden utanma, insanların bakışlarına aldırma, beni gittiğin her yere götür anne.

Eğer kendi kendime yeterli hale gelmemi istiyorsan sakın anlamadığımı düşünme. Beni Misafir gittiğin yere, Parka, sinemaya götür olur mu anne. Bellimi olur bakarsın sen ve ben belkide toplumun bizim gibi meleklere bakış açısını değiştiririz. Ha ne dersin anneciğim.

Hadi kalk anneciğim denize gidelim, bana yüzmeyi öğret, hep evde oturmaktan sıkıldım artık anne.

Sana verilen görevin çok zor olduğunu biliyorum, ama unutma, yalnız değiliz, çok yavaşta olsa ben öğreniyorum, gelişiyorum, büyüyorum, yakında duygularımı sana sesli olarak söyleyeceğim.

Şimdi güçlü olma zamanı anne.

Hani ne demişti melekler ” Senin annen var korkma, o seni korur ve sana her şeyi öğretir.”

Sen varken anne ben hiç korkmuyorum biliyor musun. Çünkü Allah beni ve seni seçti anne.

Babama ve diğer akrabalarımıza bizi yalnız bıraktıklarını düşündüğün için kızma sakın; çünkü onlar senin kadar güçlü değiller anne, bak göreceksin biz ilerleme kaydettikçe onlarda şaşıracaktır ve bize katılacaklardır.

Ve anne rüyalarımda hep görüyorum biz kazanacağız ve bir gün belki de kendi başıma okula gidebileceğim, koşup oynayabileceğim anne.

Hani ben küçükken sende böyle bir rüya görmüştün ya anne.

Belki de bir gün Bağıra bağıra şarkı söyleyebileceğim, yaramazlıklar yapıp şımaracağım. Hatta sen balkondan ”hadi meleğim geç oldu eve gel artık” diye arkamdan sesleneceksin anne, bende sana” ama anne biraz daha oynamak istiyorum” diyebileceğim.

Ve bütün bunları seçilmiş olan senin sayende yapacağım anne. Çünkü sen çok özel biri olmasaydın Allah seni seçmezdi anne.

Seninle her şey ne güzel anne.

Hem ben karnındayken sana bir şiir göndermiştim ya, geçen babam ı gördüm, almış o şiiri okuyor ve çocuklar gibi ağlıyordu anne. Ama babam, abim bir gün ağlarken ona demişti ya erkekler ağlamaz diye.. Niye babam hıçkıra hıçkıra ağlıyordu anlamadım be anne.

Ama senden bir isteğim var.

Benden sakın vazgeçme anne,

Yüzüme öyle bir bak ki, bende aynaya baktığımda kendimde senin gülümsemeni görebileyim.

Yoksa asla kendime gülümseyerek bakamam .