İyi bilirdik!

Bir şeyleri kazanmak için harcanılan zamanı, geri almaya kalktığımızda bakiyemiz yetersiz kalıyor. Hangi hesabı kontrol edersek edelim, avucumuz boş bir şekilde dönüyoruz tüm kapılardan. Sonra dönüp arkamıza baktığımızda şimdiki halimize pişmanlıklar büyütüyoruz. Bunun da adına yaşamak diyoruz.

Her ne kadar ders alınmış başarısızlık, başarı olarak kabul ediliyor gibi görünse de, kimsenin başarısızlığından ders çıkardığı falan yok aslında. Herkesin yaptığı tek şey, züğürt tesellisi!

İnsan, bütün yenilgilerinden sonra kendini avuta avuta, elinde kalanları da avantaja çevirmek yerine avantaya harcıyor. Krizlerden fırsat çıkarmak bir yana dursun, sorunların kendisiyle boğuşarak çamura saplanan araba misali olduğu yerde bocalayıp duruyor. Bu da yenilginin şiddetini arttırmaktan bir şeye yaramıyor.

Hayat ile senkronize bir şekilde yaşamak yerine sürekli onunla mücadele ederek geçiriliyor ömür. Hayat ile senkronizasyonunu kaybeden insan da hayatla yaptığı bütün maçlardan hükmen mağlup ayrılıyor.

Mağlubiyetlerinin nedenlerini sorgulamaktan ziyade bir sonraki maçlara umudunu bağlayarak kavramlarla süslediğini zannettiği hayatının temellerini avuntular üzerine kurduğundan beridir bütün depremlerden korkarak yaşıyor.

İnsanın en büyük tesellilerinden birisi de sanırım, hala nefes alıp veriyor olduğunu söylemesidir. İnsan, “Yaşıyorsam, umut hala vardır!” derken bile yenilgilere kulak kabartmak yerine yarına göre hesapların içinde umudunu büyütüyor.

Hangi çemberden geçerse geçsin, adına ateş çemberi denen zorlu hayat koşullarında, bir yanını yangına vererek yarınlara ulaşıyor. Eksile eksile eksik kalıyor ve bir zaman sonra eskinin tozlu raflarındaki yerini alıyor.

İnsan, doğum ile ölüm arasındaki ayrıntıda yaşamak adındaki çizgi üzerinde ip cambazı ustalığıyla yürürken arkasına bakınca dengesinin bozulacak olmasının ürküntüsüyle hep ileri bakmanın zorunluluğunda teselli nöbetleri büyütüyor ruhunda.

İp kopunca, insan, bütün teselli, yanılgı, yangın, umut adına yaşadığı her şeyden soyutlanır. Sonra da arkasından kendisi için sorulan tek bir soruya, kendi cevap veremeden göçüp gidiyor. Aslında her an, her gün kendisine sorması gereken soruyu, şimdi onun arkasından soruyorlar. Sorunun kendisinden ziyade cevabının önemli olduğu yerde geçiştirilen bir an olarak asılı kalıyor hayat duvarında.

Sahi, sorunun cevabını verenler, ne kadar doğru söylüyor? Ne kadar samimiler cevaplarında? Doğru şıkkı bile bile yanlış şıkkı, hatıra binaen mi işaretliyorlar? Peki, yanında hatırı olmayanların hatırasına, ne kadar tahammül edebilir insan? Hatır ile hakikat arasında ikilem yaşarken, geçiştirilen bir cevaba sığdırıyor duruşunu.

Burası dünya! Sorular yumağı! Sorular üst üste binince altta kalanın canı çıkıyor. Can çıkınca geri kalan hiçbir şeyin de hatırı kalmıyor.

Bir tahtanın içinde, beyaz bir beze sarılı halde, musalla taşında boylu boyunca uzanırken karşınızda, kaç zamandır tanıdığınızı iddia ettiğiniz eşinizi, dostunuzu, ailenizden birini veyahut herhangi birini... İmam dönüp de size “Nasıl bilirdiniz?” diye sorduğunda, en ufak muhalif bir sese tahammül olmadan koro halinde “İyi bilirdik!” dediğinizde ne kadar gerçekçi oluyoruz? Şayet verdiğimiz cevap yanlış ise kimi kandırmış oluyoruz? Kendinizi mi, musalladakini mi, imamı mı? Bunun cevabını kendinize veredurun, ancak unutmayın ki, sizin birisini nasıl bildiğinizden ziyade, o kişinin nasıl olduğudur önemli olan.

Yine de bizim şahitliğimizin amacı Peygamber Efendimizin (SAV) hadisine muhatap oluşumuzdur. Peygamber Efendimiz (SAV), yanından geçen iki farklı cenaze için orada bulunanların, birini hayırla, diğerini de kötülükle anmaları üzerine hayırla anılana cennetin, kötülükle anılana ise cehennemin vacip olduğunu bildirerek, “Müslümanlar, Allah’ın yeryüzündeki şahitleridir.” buyurmaktadır.

Şahitliğimize sadakat göstermek elzemdir. Bu sebeple arkamızdan “İyi bilirdik!” diyecekleri yalancı çıkarmayacak bir hayat yaşamamız dileğiyle. Vesselam.