Şiirler, Öldürülen çocuklar…

Acaip garip işler oluyor. Dünyayı anlamak neredeyse imkansız. Hepten ümitsiz değiliz, imkansızlık içinde imkanı arıyoruz. Anlayınca ne değişecek ki, çok şey: zihnimiz değişecek, biz değişip dönüşeceğiz ve belki de dünya güzelliğe doğru değişip evrilecek. Ama belki.

Kundaktaki bebekler öldürülüyor. Nasıl kıyabiliyorlar, nasıl. Haber portallarına bu kahredici haberler düşerken, bir yandan hayat devam ediyor. Hayat dedimse, yüreğinden yaralı. İnsan aslında ağır yaralı. Çocukları şiirlere ve çiçeklere sarmak varken, ah hayat. Tam dünyayı anladım diyorsun, bir bakıyorum tamamen yabancısıyız hayatın. Şiir demişken, sahi şiir de sanki artık yaralı. Sanki rüzgar da yaralı, hatıralar yaralı, güzel kitaplar yaralı, çocuklar yara alalı.

Sözcükleri kaleme almak kolay olmuyor, kan kusan yüreğin duvarlarında gölgelerden ne haber, hiç, şiirler de yaralı. Dudaklar sahte gülücükler öğreneli beri, gönül, şiir dermanına ne biçim uzak, mana pelerini örtmeyeli beri hayat bir garip tümsek’te.

İnsan tedirgin, kendine kendinden. Acaip garip işler dönüyor. Dünya, artık yükünü taşıyamıyor. Klasiktir, çağımızı, çivisinin çıkmışlığıyla ifade etmek. Çivi pas yüklü yüreklerde artık. Bu ümitsizlik sendromu mu, değil, çağa ispatın ifşası. İnan kolay değil, kefenleri çocuklara yüklemek, sarmak inan kolay değil.

Dualar da artık kabul olmuyor diye duydum geçenlerde. Değil, değil ki olmuyor. Duaları kalbe sancak, sancağı gönle sardık da mı kabul olunmuyor. Her şey, her söz boğazdan yukarı. Sanırsın samimiyet, kanser hastalığında. Bence öyle. Maddeperestlik ilke olmuşken. Herkes menfaatine mürit olalı beri, dualar da işte. Yine de ümisiz olmamalıyız diyeceğim de, samimi olmayan kalp külliyen ümitsiz ki.

Yıllardır aklımda, bir şiirde yazacağım diyordum, şiire nasip değilmiş: Kuyular artık Yusuf’larda. Gönül artık Yusuf, kuyuyu da sormayın. Sormalı, kuyuda gariplikler deryası. Hikmetler ummanı Züleyha ve gönül. İşte şiirler de artık his dışı, çocuklara nasıl kıyıyorlar hala aklım almıyor.

İnan birşeyler ters gidiyor. Doğru giden neydi sahi. Masumluğunu hepten mi kaybetti dünya, dünyalı külliyen nasıl dünya dışı alametler gösteriyor. Biri aklıma mukayyet olsun. Ya ben insan zehirleyen şiirler de gördüm, çocuklar annesiz ne yapacak ya, ben kime söylüyorum. İnsana ne oldu, insan neresinden sensiz, sessiz bunca her şeye. Bu boşluk kolay değil, anlaşılır değil, anlatılır hiç sanma. Alışırsın zehirli şiirlere de, annelere kıyılınca çocuklar annesiz uyuyabilir mi yıldırım çakan gecelerde ya da yüksek ateş çıkınca alnında çocuğun, anneler ve çocuklar ayrılığında şiir neye yarar.

Acı hatıralar sarmış her yönden her yanı. O tuzaklı instagram sayfalarına kanmayın, o sayfaları hatıra defteri hele hiç saymayın. Gönül dehlizlerinde hunharca öldürülen çocukların çığlıklarına hangi hatıra defteri dayana. Şiir tarifsiz artık yaralara. Sabrı Yakup’tan, aşkı Züleyha’dan ve şiiri asıl Yusuf’tan öğrenmeliyiz şu çocuk öldürülen çağda. Şiir yaralı. Çocuklar işte çocuklar nasıl kıyıyorlar onlara…