Allah (cc) dünyadaki her şeyi insanın istifadesine sundu çünkü yarattığı insanın yaratılış amacına uygun yaşaması için bu ikram da gerekliydi. İnsanoğlu bu ikramın kadrini bilmese de “murad-ı ilahî” tecelli etsin diye sadece dünya içindeki her şey değil, göklerde bulunanlar da insanların daha güzel yaşamaları için yaratılmıştır. Her bir yaratmasında hikmetler bulunan Rabbulalemin, yarattığı dünya ile dünyada yarattığı insanı sonsuz ilmi gereği “barışık” yaratmıştır. Dolayısıyla dünyanın habitatı ile insanın tabiatı arasındaki yakınlık ve uyum Yüce Yaratıcı’nın sonsuz ve kusursuz hikmeti gereğidir.
Ama insan kimi zaman tabiatı gibi habitatını da umursamayabiliyor. Bu umursamazlık hem insana hem de tabiata ciddi zararlar verebiliyor. İnsan dışındaki bütün canlılar dünyanın ekolojisine katkı sunarken, yeryüzünde dünyanın ekolojisine zarar veren, dünyanın doğal güzelliğini bozan tek varlık insandır. Dolayısıyla insanı dünyadan çekip aldığınızda dünyanın habitatında bir bozulma meydana gelmeyeceği gibi dünya daha da güzelleşir: Sular temizlenir, canlı türleri artar, yeşil alanlar da çiçek türleri de çoğalır. Buna rağmen Allah (cc) hikmeti gereği yeryüzünü hatta göklerde ve yerde ne varsa insanın istifadesine sunmuştur. Bu istifadeyi herkesin birebir kavraması düşünülemez. Herkes sahip olduğu feraset, basiret ve hikmet kadarınca bunu anlayıp kavrayabilir.
Rabbulalemin’in sunduğu bu istifade insanoğlunu yeryüzündeki diğer bütün canlılardan ayrıştırıyor. Bu eşsiz hikmetinden olsa gerek insanoğlu sair yaratılmışlardan mertebe olarak da farklı bir yerde konumlanmıştır. Öyle ki insan dünya üzerindeki her şeyden istifade etmede ve onları kendi amacına uygun hale getirmede oldukça mahirdir. Başka hiçbir canlı diğer bir canlıyı kendi emelleri için kullanamazken insan canlı ve cansız varlıkları kendisi için kullanmayı başarmıştır. Amacı, niyeti çoğu kez iyi olmasa da insan yeryüzündeki her varlığı kendisine boyun eğdirmiştir.
İnsanın ayrıcalığı bununla sınırlı değil; insanoğlu Rabbulalemin’in lütuf ve keremiyle bir yandan diğer canlılardan farklı olarak ahlâk sahibi olabiliyorken, öbür yandan da bu ilahî vergi, insanı dünya üzerinde düşünce ve yaşantısını bir ileri merhaleye taşıyabilen yegâne canlı da kılıyor. Aklıyla, zekâsıyla, ahlâkıyla, eğitimiyle, merakıyla, anatomisi itibariyle (ör: dik duruşuyla, parmaklarını farklı şekillerde kullanmasıyla) büyük bir avantaja sahiptir. Keza ikramat-ı ilahîyeden olan bu önemli ve değerli meziyetlere sahip insanoğlu duyu organlarının eksikliğini icad ettiği aletlerle giderebilen yegâne varlıktır. İlahî bir lütuf ile insanlar el ve ayak başparmaklarını aktif kullanmak suretiyle sayılmayacak kadar çok ve önemli ayrıcalıklara sahip olmuşlardır. Başparmak deyip geçmeyin; medeniyetler sahibi olarak bizlerin hem fizikî, estetik gibi görsel alanlarda hem de düşünsel alanda ilerleme kat edişimiz başparmaklarımızı kullanabilmemizle de alakalıdır.
Dünyaya gönderilişinin üzerinden ne kadar zaman geçtiği bilinmese de insanın cemadat (yani taş, maden vs gibi “can sahibi” olan “donuklar”), bitki ve hayvanlardan çok sonra dünya üzerinde var olduğu biliniyor. Buna rağmen insanlardan milyonlarca, yüz milyonlarca yıl önce dünya üzerinde yaşamaya başlayan diğer varlıklardan hiçbiri yaşamını ilk günkü durumdan bir tek adım ileriye taşıyamamıştır. Bundan sonra da hiçbir bitki, hiçbir hayvan kendi durumunu iyileştirmeye muktedir değildir çünkü onların fıtratı kendileri ile ilgili bir sorgulamaya, durumları ile ilgili bir araştırmaya uygun değildir.
Bu hususla ilgili Prof. Dr. Soner Duman’ın “O Bize Yeter” adlı eserinin 43-45. Sayfalarına bakılabilir.