Gönül iklimine serilen seccade

Yalnızlığı seven yanımdı geceyi özgür kılan.

Kendime misafirim geceleri

En çok da seccade de...

Burnumu, alnımı, yüzümü dakikalarca beklettikçe acziyetimi yüzüme vuran yer ...Yalnızlığın ruha ince dokunuşuve bitmez huzuru... Hele birkaç kelam ile yürüyüş yine!.. Kendine âyet âyet...

Yalnızlığı seven yanımdı beni özgür kılan

Bir metre yer de yeter ve iki avcumun arası da.

Orada aydınlanırken odanın hüznü çöker mahzun olmadan... Hiç mahzun olmadan...

Şimdi binbir naz ile çekilirken uzlet dolu gece, kıyılarımdan iliklerime...

Bir seccade boyu aydınlıktı inşirah vesilem

...

Bir umre günlüğüne daldı gözlerim bir fotoğraf karesinde. Bir seccade başı, bir namaz ahvali hoş bir vakte götürdü beni bir ramazan dinginliğinde.

Tam seccademi serip gözlerimi alamadığım Kabe’me karşı namaza duracakken,iki Endonezyalı kardeşim sığacak yer arıyordunamaza durmak için.Yaptığım tek şey seccademi boyuna değil enine sermek olmuştu. Birini seccademin sağına, birini soluna davet ettim. Seccademin enine serilmiş hali üçümüze de yetti. Bu davet üzere gözlerindeki gülümsemeyi unutamıyorum. Bir cemre sıcaklığı gibi yüreklerin mevsimi değişir gülümsemenin letafetinde. Ne hoş bir gönül iklimidir işte bu, hiçbir menfi arzuya yer vermeden açılan kapılarla…

Dilce konuşamadığımız o an, direkt gözler ve yürekler devreye girmişti. İbadet terennümü, Kâbe divanındaki huşu, dilleri, ülkeleri özellikleri farklı da olsa insanları gönülce birleştiriyordu. Biz onun şahidi idik.

Namazımız bitince ellerimi sıkıca tuttular. Çantamda bulundurduğum kayısı gün kurularından hediye ettim. Bilmedikleri bir şeydi. Daha çok mutlu olmuşlardı bu ikrama. Dualarına girdiğimi biliyordum. Aradan yıllar geçse de kutsal yolculuğun sağladığı dostluğuunutamadım. Sevgi ile ayrılırken dilleri, renkleri, ülkeleri ayrı bu insanların gönül köprülerinden koşar adımlarla geçtik birbirimize. Bu hemhalliğimizi hangi kelime tercüme edebilirdi ki.

Şehirlerin anası Mekke ev sahipliği yaparken, nice Müslümanında orada gönülce güller dermeleri nasip işiydi.

Ev sahibi kutsaldı, gidenlerin arınma telaşı.Gönülde beyt’ten bir şube değil miydi? Birlik ve beraberliğin sevginin ve merhametin bu mekânda tecellisi sadece oradaki insanlara değil tüm dünyaya güzellikler sunacaktı.

Tevazu pencereleri açıp, kalbi bir yakınlıkla dostluklar inşa etmek ne kutlu bir eylemdi, kutlu merkezden bir ümmet bilinciyle

Tevazu bize haktandır

Kim görmüş güzelde sivrilik.

Dikeni aşağıda bırakarak büyür /edeple

Tevazu sahibi

Çıktıkça bezenir doruğu güllerle…

Doruğu güllerle,çiçeklerle bezenmiş bir insanın geride bıraktığı dikenli tüm haller nefis terbiyesi içindir,ahlaki donanım çabasıdır. Yola hak üzere revan olma seyridir.

Ramazan’ın sonlarına yaklaşırken, bu vakitlerin bize sunacağı, bizim nasipleneceğimiz ahlaki bir eğitim olsun. İnsana insanca muamele, Kutsal mekanların hatırlattığı bir birlik ile.

Bir dua ile noktalayalım bugün ki yazımızı

İlahi;

Dünyevileşmenin getirdiği devleşme arzusuyla zarar verilen beden ve ruhlarımıza fıtrata bağlı kalma arzusu ver.

İstekle yakaran, dua eden nefislerini ıslah için çabalayan, acziyetinin farkında kullar eyle. Ramazan’ı bizlere arınma mağfiret vesilesi kıl, bizlere merhamet et rabbim.

Şüphesiz sen her şeyi bilensin. Bizi sensiz bırakma.

Âmin.