Bayramın şahitliği
Camiler boş ve ıssız kalmış. Sokaklarda telaşe yok. Balkonda veya pencere önlerinde akşam ezanını bekleyen çocuklar da kaybolmuş. Evlerde heyecan yok. Mutfaklar tenha. Minareler ışıksız, camiler mahyasız. Gecenin karanlığını yırtan davul sesi susmuş. Geç saatlere kadar parkları dolduran çocuklar ortada yok. Pidecide kuyruk yok, hatta kimse yok. Pide kokusu, sokaklara taşan o güzel koku uçup gitmiş. Havanın kararması kimsenin umurunda değil. Kimse saatine bakmıyor, kaç dakika kaldı diyen yok. Akşam ezanıyla şenlenen sofra yok. Masa bomboş. Büyük bir boşluk, sanki yer yarılmış da büyük bir kovuk oluşmuş gibi derin bir boşluk var.
İftar sofrasında vazife almak için yarışan kaşıklar, çatallar, bardaklar, tabaklar üzgün ve sessiz. Onlar için en büyük, en yüce bir görevdi iftar sofrasında hizmet etmek. Belki de iftarı bilmeyen, tatmayan bir insanoğlundan daha yüceydi şuursuz ve cansız bir bardak. Bardak deyip de geçmeyin. Onun kadar şanslı kimse yoktur. Orucunu açmak için bekleyen herkesin elinde bir bardak ve bardakta soğuk su vardır. Evet, bir de su olmak vardı. Orucun bittiğine, ibadetin nihayete erdiğine bardak şahit oluyordu. Bardağın şahitliğiu2026
Akşam ezanıyla birlikte orucunu açan bir kulun elinde bardak olmak, o bardakta su olmaku2026 Allah rızası için saatlerce aç kalan bir bedene ilk önce bir bardak su giriyor. Tertemiz bir bedene, oruçla temizlenen bir bedene ulaşan su. Ey su, sen ne aziz bir şeysin! Su mu temiz, yoksa oruçla arınan beden mi? Belki de suyun arzusu oruçla temizlenen bedene girmek ve temizlenmekti. Suyun şahitliğiu2026
Oruçlu insanların toplandığı bir masa ve masada yemekler. Hem masa hem de yemekler ibadetteydi. Oruca ve oruçluya hürmet etme derdinde olan bir masada şuursuz ve ruhsuz bir varlık iken, insanu00ee bir hüviyete vasıl olmak azminde ve arzusunda olan nebatat. En şanslı karpuz, oruçlu bir bedenle buluşan karpuzdur. Oruçlu bir bedene kavuşan karpuz, karpuz olmaktan çıkmış, artık insanu00ee bir vasıf almıştır. Karpuzun hücreleri, zerreleri insan hücrelerine karışmıştır. Kainatta her varlığın mutlaka bir tekamülü vardır. Fena-fil-insan olan meyveleru2026 En büyük tekamül buydu onlar için. Meyvelerin şahitliğiu2026
Teravih için bekleyen camileru2026 Minarelerin rengarenk ışıklarıu2026 Şadırvanların şırıl şırıl akan suyuu2026 Avlulardan göğün sonsuzluğuna uğurladığımız tatlı yorgunluklar ve çocukların koşuşturmalarıu2026 Tütsüler yayılırdı, derin nefes alır huzura ererdik. Camilerden taşan dualar yeryüzüne yayılırdı. Camilerin şahitliğiu2026
Mübareğin bugün bilmem kaçıydı türünden sayılan oruçu2026 Oruç saymak, oruçlu günü saymak değildi. Orucu saymak demek, ona hürmet etmek demekti. Zira gün gün sayarsak saygısızlık olur, orucu üzerdik. Ancak orucun hatrı sayılmalıydı. Öyle de olmuştu. Çünkü bazen Ramazan'ın kaçı olduğunu karıştırırdık. Belki de sona geliyordu mübarek ama zihnimizden geçirmek istemezdik. Oruç bizi tutmuştu. Hırs, kin, nefret, kıskançlık, yalan, iftira, çekememezlik, haram ve günahu2026 Orucun karşısında bir bir yok oluyordu. Oruç kalkandı, koruyordu. Orucun şahitliğiu2026
Nihayete erdik. Ramazan bizden razıdır umarız. Uğurluyoruz. Herkes üzgün. En çok da oruçlu bedenlerle buluşarak bitki iken insan olan yani tekamülünü tamamlayan sebzeler, meyveler üzgün. Su da üzgün, oruçlu bir bedende yıkanan suu2026 Çocuklar, davulcular, pideciler, tatlıcılar üzgün. Gün, güneş üzgün. Minare üzgün. Ezanı takip ettiğimiz saatimiz üzgün. İmsakiyeler üzgün. Cami avluları üzgün. Gece üzgün, sahursuz kalan gece. Fecri, nuruyla aydınlatan güneş üzgün. Fecrin şahitliğiu2026
Ve bayram! Ellerde geceden yakılan kına, gönüllerde süru00fbr var. Sevinç var. Kardeşlik var. Bayram namazında tekbirler yükselirken göğe, göğün gönlünün hoşluğu var. Hoşça bakış, affediş ve barış var. Bayramın şahitliği var. Kutlu olsun!
