Fatih,Fetih Ve Maarif
Kapıları selamet üzere açan "fatih" sıfatını elde etmek kolay olmadı. Fetih için fatih gerek. Fatih için ne gerek? İşte asırlardır konuştuğumuz, övündüğümüz bu ruhun mimarı kimdir? Fatih'ler nasıl yetişir?
Son zamanlarda gündemimizi meşgul eden MEB'in yeni müfredat taslağı üzerine çokça tartışmalar yapıldı. Bu tartışmalar devam edecek gibi duruyor. Eğitimcilerden taslak üzerine görüş istendi, binlerce görüş bildirildi MEB'e. Şimdi iş tekrar MEB'e havale edildi
Eğitim anlayışımız yani "maarifimiz" sürekli değişiyor. İktidarların eğitim politikaları süreklilik arz etmiyor. Aynı iktidar döneminde bakan değişse birçok değişiklik de ardından geliyor. Oysaki "devlette devamlılık esas" diye bir klişe söz vardır. Aslında bu söz çok anlam ifade ediyor. Esas olan devletin varlığıdır. Siyasu00ee iktidar değişebilir, farklı bakanlar gelebilir. Bu görüş esas alındığında devletin ana yapısı, geçmişten getirdiği birikimi, tecrübesi ve genel manada tüm müktesebatı dikkate alınmalıdır. Ana omurga üzerinde sürekli oynamak, onu yap-boz haline getirmek gelenek oluşturamama gibi bir sorunu doğuruyor.
Tahsil edilen ilim, malu00fbmat, bilgi ve maharet, bir işteki uzmanlık, ustalık gibi manaları ihtiva eden "maarif" köklü bir geleneğin tezahürüdür. Bu da asırlardan beri süregelen uygulama ve yaşam ile elde edilebilir. O yüzden sürekli değişim, geleneği kesmektedir.
Ülkemizde hemen her nesil farklı bir eğitim sistemi ile yetiştirilmiştir. Sınavlar, sistemler, ders kitapları üzerinde sürekli değişiklikler yapılmaktadır. Değişim olacak elbette. Ancak bu değişim, çağın getirdiği teknoloji ve birtakım zorunluluk ile sınırlandırılmalıdır. Sürekli kökten değişim ve yeni bir nesil, yeni bir dünya vaadiyle veya hayaliyle yola çıkılmamalıdır. Tarihu00ee birikim, kültür, anlayış ve gelenekteki kesintiler millet hafızasında kopukluğa sebep olabilmektedir. Yeni nesil, öncekini; önceki nesil yeni nesli anlayamıyor. Çatışmalar artıyor, süreklilik mümkün olmuyor. En önemli şey ise her yeni nesil, önceki neslin oluşturduğu mirası benimsemiyor. Taklit çoğalıyor, kendisi olamayanlar özünü kaybediyor.
Devletin müdahale alanı ile ailenin sorumluluk alanı da belirlenmelidir. Ailenin yapması gerekenleri devlet üstlenmemelidir. Çocuk, öncelikle ailenindir. Devlet, kaliteli eğitim hizmeti vermelidir. Ailenin yerine veya önüne geçilecek adımlar atılmamalıdır. Eşit, adil ve nitelikli eğitim verme ödevi devletindir. Çocuğun tüm dünyasını, ruhunu, inancını, hayata bakışını, zevklerini, değer yargılarını, nasıl aile kuracağını vs. her şeyini dizayn etmeye çalışan devlet, aslında özgür bireyler yetiştirmek yerine kendisine bağlı ve bağımlı makineleşmiş insanlar yetiştirmektedir. Devlet için hemen ölmeye hazır birey yerine; yaşatmaya, diriltmeye, üretmeye, keşfetmeye matuf Fatih'ler yetiştirmektir esas olan.
Bir çocuk sevgiyle, şefkatle mücehhez olmalıdır. Kendine güvenmeli ancak haddini aşmamalıdır. Hakkını ve haddini bilmelidir. Fatih yetiştirmek için anlaşılan o ki Fatih Projesi'nden önce Fatih'in ruhunu, tecrübesini, mecrasını, inancını, hayat tarzını yerleştirmek gerek. Elbette Fatih projesi Cumhuriyet tarihimiz boyunca eğitime ayrılan en büyük bütçenin sonucunda uygulanmakta. Takdire şayandır ancak sadece teknoloji sunmak yetmemektedir.
Yeni fetihler ve Fatih'ler için Molla Güranu00ee ve Akşemsettin gibi hocalar gerek. Marifet de iltifata tabidir. Bu iltifat maddu00ee değerden önce manevu00ee değerle ilgilidir. Cay-ı dikkat şu hadiseye bakalım:
İstanbul'a dönüşte, yan yana giderlerken İbn-i Kemal'in atının ayağından sıçrayan çamur padişahın üzerine geldi, onu kirletti. İbn-i Kemal dehşetli korktu. Sultan Selim ona dönerek şöyle söyledi:
-Korkmayın! Ulema atının ayağından sıçrayan çamur benim için iftihardır. Ben öldükten sonra bu örtüyü sandukamın üzerine örtsünler.
Eğitimcilerimizin itibarı, onlara verdiğimiz değer ile orantılıdır. Müfredata bu ruhun hakim olmasını bekliyoruz. Sonrasında ise fetih de Fatih de gelir; maarif de düzelir. Vesselam!
