Organize ‘yanlışlıklar’
31 Mart seçimleri üzerinden kaos planı yapılıyor.
Pensilvanya- Kandil Konseyi (PKK) aparatını kullanıyorlar.
Batı basının Gezi çağrıları yapması ve tutukluların serbest bırakılacağı yönündeki yayınları 31 Mart öncesindeki “ Çaycı, çorbacı, Mehmetçik hapiste” söyleminin nerelerden cesaret alındığını göstermekte.
FETÖ hainlerinin mahkemelerdeki inkâr üzerine kurdukları savunma da “Yakında hepiniz çıkacaksınız.” beklentisinin bir sonucudur.
Türkiye’nin içe döndürülerek dış dünyadan soyutlanması üzerine kurulan bir senaryonun bölümlerinden bir bölümdür 31 Mart sonrası yaşananlar.
Malum ‘gizli el’ yanlışlıkla bir partinin oylarını başka bir partiye yazıyor. Nedense AK Parti’nin binlerce oyu CHP’ye yazılıyor ama ne hikmetse CHP’nin oyları AK Parti’ye veya başka bir partiye yazılmıyor. Yanlışlıkların organize olduğunun en önemli delillerinden biri de budur?
Seçimler hep sancılı olmuştur.
İstikrar için 16 Nisan 2017’de yapılan referandumla Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’ne geçiş onayı alındı. 24 Haziran 2018’den sonra yeni yönetim biçimi yürürlüğe girdi.
31 Mart sonrasında yaşananlara bakılırsa yerel yönetimlerin de bu yeni yönetim biçimine uygun hale getirilmesi gerekiyor. Genel yönetimle yerel yönetimin uyumu, verimliliği istikrarı ve kalkınmayı hızlandıracaktır. Bu açıdan Sayın Devlet Bahçeli’nin yerel yönetimlerle ilgili değişim çağrısı ciddiye alınmalıdır. Aksi takdirde genel yönetimin verimliliğini engelleyen mevcut yönetim modeli çok daha kriz potansiyeli barındırıyor.
31 Mart seçimleri de her zaman olduğu gibi yerel olmaktan çok genel seçimler havasında geçti.
12 Eylül cuntasının bütün melanetiyle ağırlığını hissettirdiği bir dönemde 1984 yerel seçimler yapıldı. Demokrasinin önünü açmayı vadeden İktidar partisi (ANAP) seçimden başarıyla çıkmıştı. 1989 yerel seçimlerine kadar pek çok reformu gerçekleştirmişti.
Ancak 1989 seçimlerinde yerel yönetimlerdeki iktidarını kaybedince ülkenin gidişatı da tamamen değişti; erken seçimler ve koalisyonlar dönemi başladı. Turgut Özal’ın Cumhurbaşkanı olmasını istemeyen, Haziran 1988’de Özal’a suikast düzenleyen üst akıl, yeni bir fırsat yakalamıştı.
Özal’ın Ekim 1989’da Cumhurbaşkanı seçilmesini de fırsat bilip ANAP’ın parti içi muhalefetini de kullanarak ülkeyi Ekim 1991’de erken seçime götürmeye muvaffak oldular. Terör yandaşları ilk defa SHP listelerinden Meclis’e girdiler. O günlerde de FETÖ elebaşı “ Milletin Yolunu Kesen Kanlı Kâbus” yazısında Turgut Özal’ı ölümle tehdit ediyordu.
1990’da körfez krizinde Türkiye’nin Musul ve Kerkük’e müdahale etmesi gerektiğini söyleyen Özal’a başta dönemin genelkurmay başkanı olmak üzere malum çevreler şiddetle karşı çıkmışlardı. Türkiye’nin adeta elini kolunu bağladılar. Sonrasında PKK Bekaa’dan getirip burnumuzun dibine, Kandil’e yerleştirdiler.
Ve koalisyonlar dönemi başladı… (Artık ihtimal değil)
Bu tarihten sonra Türkiye tam anlamıyla ateşe atıldı. Gazeteciler, akademisyenler katledildi. 1993’te Turgut Özal, Eşref Bitlis şaibeli bir şekilde vefat ettiler. Uğur Mumcu katledilmesiyle ‘laiklik ve irtica’ tartışmaları çıkarıldı, toplumun bir kesimi düşman ilan edildi. Madımak, Başbağlar elim hadiseleri, 5 Nisan 1994’te en büyük ekonomik krizlerinden biri yaşandı. Bunları, 28 Şubat sürecine giden yolun dolgu malzemeleri olarak kullandılar. Türkiye, içe döndürüldü, asırlık fırsatları kaçırdı.
Şimdi de aynı oyun oynanmakta.
Yine ekonomik saldırılar üzerinden siyasi sonuçlar elde etme çabasındalar.
Türkiye’nin doğusunda ve güneydoğusunda terör devleti kurma çalışmalarına ara vermeden devam eden başta ABD olmak üzere sözde müttefiklerimizin 31 Mart seçimlerini şaibeli hale getirmek için her türlü dalavereyi çevirmeleri herkesin gözünü açmalıdır.
Terör devleti İsrail’in Golan tepelerini ilhakı Türkiye’nin F-35 ve S-400 almasından rahatsızlığı arka planı görmemizi, idrak etmemizi zaruri hale getirmektedir.
‘Yanlışı’ yapanlar yargı önüne çıkarılmalıdır.
Türkiye, hızla reform gündemine dönmelidir.
