Ruhum Sızlıyor
'Sınırlı kaynaklar, sınırsız arzular' bu kadar basittir insanı tanımlamak.
Arzuların en güzel, en doğal, en zararsız tatmin yolu da 'hayallerdir'. Ona sebep bir çoğu 'hayal kurmayı' sağlık için gerekli haslet kabul eder.
Efsaneler de, bir çok hikayeler de, hatta bir noktayı nazardan baktığında 'tanrı' olgusu da bu sınırların ötesine geçme hayalinin neticesidir.
Nietzsche'nin 'Gott ist tot'(Tanrı öldü) sözü tam da bu zamana tesadüf eder. Sınırların kaynak anlamında genişlemesinin 'özetidir' kendince ve bu sınırlarda tanrıya yer yoktur. Halbuki genişleyen sınır, geçilen hayal, diğerlerinin hayallerinin çalınmasından başka bişey değildir.
Ancak Friedrich de 'İslam' özelinde şerh düşmeyi unutmamış, diyenler var!
O dönemde coğrafi olarak dünyanın %67'sine hakim olan Avrupa ve medeniyeti, kendince hayaline bir adım daha yaklaşmış ve bunu 'gerçekçi' bulmuştur. Bu gerçekçilik mistik duyguların berhevasına, 'aşkın' meta olarak algılanmasına sebep olmakla beraber, her yazarın kendisini içinde bulduğu bir fikri dehlize de dönüşmüştür.
Yaşasın 'nihilizm' yani zırdelilik, Peyami Safa özelinde!
Flaubert, Dostayevski, Tolstoy, Mauppassant ve de İbsen kapıldıkları akımın öncüleri olarak yansıtılırlar. Duygunun yerini alan 'doğallık' çok da 'sapkınlığa' vardırılmış, hatta 'vahşet' bile anlam kazanmaya başlamış histeri haller sadece şahsi kabulden öte cemiyeti kuşatmış.
Vay anam!
Olup biteni insanın, yine de 'hayali sınırları' olarak değerlendirmekten alıkoyan ince çizgi, olsa olsa 'kudret' ve bunu besleyen mevcudiyet. Batılı bunu ısrarla 'medeniyet' olarak pazarlama azminde oldu hep. Hoş, buna teşne olan azımsanmayacak 'doğulu' var elbet.
Dedik ya azizim 'kudret' diye!
Charles Baudelaire 'sembolizmi' bu sıkışmışlıktan kurtulmak için mi ortaya attı, yoksa 'direnme' içgüdüsü olarak mı, yoksa sadece 'gerçeklerden' kaçamayacağını görünce kendine bir 'sığınak' mı belledi?
Belki arayışı veya cevabı daha bizden, Mehmet Rauf yahut Nihal Atsız'a yöneltmeliyiz!
Arzuların en güzel, en doğal, en zararsız tatmin yolu da 'hayallerdir'. Ona sebep bir çoğu 'hayal kurmayı' sağlık için gerekli haslet kabul eder.
Efsaneler de, bir çok hikayeler de, hatta bir noktayı nazardan baktığında 'tanrı' olgusu da bu sınırların ötesine geçme hayalinin neticesidir.
Nietzsche'nin 'Gott ist tot'(Tanrı öldü) sözü tam da bu zamana tesadüf eder. Sınırların kaynak anlamında genişlemesinin 'özetidir' kendince ve bu sınırlarda tanrıya yer yoktur. Halbuki genişleyen sınır, geçilen hayal, diğerlerinin hayallerinin çalınmasından başka bişey değildir.
Ancak Friedrich de 'İslam' özelinde şerh düşmeyi unutmamış, diyenler var!
O dönemde coğrafi olarak dünyanın %67'sine hakim olan Avrupa ve medeniyeti, kendince hayaline bir adım daha yaklaşmış ve bunu 'gerçekçi' bulmuştur. Bu gerçekçilik mistik duyguların berhevasına, 'aşkın' meta olarak algılanmasına sebep olmakla beraber, her yazarın kendisini içinde bulduğu bir fikri dehlize de dönüşmüştür.
Yaşasın 'nihilizm' yani zırdelilik, Peyami Safa özelinde!
Flaubert, Dostayevski, Tolstoy, Mauppassant ve de İbsen kapıldıkları akımın öncüleri olarak yansıtılırlar. Duygunun yerini alan 'doğallık' çok da 'sapkınlığa' vardırılmış, hatta 'vahşet' bile anlam kazanmaya başlamış histeri haller sadece şahsi kabulden öte cemiyeti kuşatmış.
Vay anam!
Olup biteni insanın, yine de 'hayali sınırları' olarak değerlendirmekten alıkoyan ince çizgi, olsa olsa 'kudret' ve bunu besleyen mevcudiyet. Batılı bunu ısrarla 'medeniyet' olarak pazarlama azminde oldu hep. Hoş, buna teşne olan azımsanmayacak 'doğulu' var elbet.
Dedik ya azizim 'kudret' diye!
Charles Baudelaire 'sembolizmi' bu sıkışmışlıktan kurtulmak için mi ortaya attı, yoksa 'direnme' içgüdüsü olarak mı, yoksa sadece 'gerçeklerden' kaçamayacağını görünce kendine bir 'sığınak' mı belledi?
Belki arayışı veya cevabı daha bizden, Mehmet Rauf yahut Nihal Atsız'a yöneltmeliyiz!
@yusufserce twitter.com/yusufserce
