Siyaset Terbiyecisi
Türkiye, Nisan 2017'de halk oylamasına gidecek. Tarihu00ee bir oylama olacak. Güçlü iktidarlarla istikrarı yakalayacak. 3 asırdır sistem arayışını sürdüren toplum, Cumhuriyette karar kıldı. Tek Partili yıllarda demokrasi denemeleri henüz hazır olunmadığı benzeri gerekçelerle 14 Mayıs 1950'ye kadar ertelendi. Bu tarihe kadar serbest seçim istemek, ihanet sayıldı.
"Adam etme operasyonları" hız kesmeden günümüze kadar geldi . En son 15 Temmuz 2016'da denediler.
1950'de "Yeter söz milletindir." sloganı bile dönemin şartalını göstermesi açısından önemlidir. Rahatsızlar 27 Mayıs 1960'ta idareye el koymak suretiyle halkı tekrar "adınlatmaya" başladılar. Önce "iş"e TBMM'yi kapatıp halkı çarıktan kurtarıp ayakkabıyla, karasabandan kurtarıp traktörle tanıştıran Başbakanı ve onun çalışma arkadaşlarını asarak başladılar. İrtica milletin başına boca edildi.
Koalisyonlar, kıtlık ve krizi getirdi. Hükümet kurulması ve cumhurbaşkanı seçimleri darbelere davetiyeye dönüştü. Seçimler yapılıp meclis oluşturulmuş olmasına rağmen hükümet kurulamadı, kimin başbakan olacağı belirlenemedi. Güneş Motel rezaleti siyasi hayatımıza girdi. Transfer edilen on bir milletvekilinin her birine bakanlık tahsis edildi. 12 Eyül 1980 öncesinde cumhurbaşkanı seçimi için Meclis'te 124 tur yapıldı, cumhurbaşkanı seçilemedi. Darbeciler bu bahaneyle yönetime el koydular.
1983-1991 tek başına hükümet dönemi sona erdi, koalisyonlar dönemi başladı. Türkiye, tarihi fırsatları bu yıllarda kaçırdı. 11 yılda (1991-2002) devletler, ideolojiler yıkıldı, sınırlar yeniden çizildi, dünya yeniden şekilledi. Fakat Türkiye, bu dönemde kendi içine kapatıldı, laik- antilaik tartışmalarıyla, failimeçhul cinayetlerle, terörle kıpırdayamaz hale getirildi. Orta Asya'daki Türk Cumhuriyetleriyle Balkanlarda dindaş ve soydaşlarla, bölgemizde ortaya çıkan Körfez Kriziyle, fırsatlarla yeterince ilgilenemedi. Malum şer odakları, planlar yaptılar, kendi başının derdine düşürülmüş bir Türkiye oluşturdular, terörü beslediler, ekonomik ve siyasi krizleri körüklediler, 5 Nisan 1994'te, Şubat 2001'de ateşi beslediler.
1995 seçimleri sonrası Cumhurbaşkanı Süleymen Demirel, en çok milletvekili sayısına sahip Refah Partisine hükümeti kurma yetkisi vermedi.
1996'da kurulan RP- DYP Koalisyonu ancak bir yıl dayanbildi. Tansu Çiller'e hükümeti kurma görevi verilmesi için Necmettin Erbakan ve Muhsi Yazıcıoğlu'nun da aralarında bulunduğu milletvekillerinin Cumhurbaşkanına imza vermesine rağmen, Cumhurbaşkanı görevi, Anavatan Partisinin başkanı Mesut Yılmaz'a verdi. Bunu da "Sayısal değil, siyasi çoğunluğa göre yaptım." diyerek açıkladı
1999 seçimleri sonrasında da durum değişmedi; daha da kötüleşti. Kafasına anayasa kitapçığı yiyen Başbakan, canhavliyle bir açıklama yaptı, Türkiye altüst oldu. Bankalar battı. Faizler %7000'lere çıktı. Akşam zengin yatan; sabah ekmeğe muhtaç halde kalktı.
.2007'deki 367 dayatmasına halk, cumhurbaşkanını kendisinin seçeceğine Ekim 2007'de halk oylamasında "EVET" diyerek karşılık verdi ; 2014'te de doğrudan seçimini yaptı.
7 Haziran 2015- 1 Kasım 2015 süresinde kriz lobisi yine eski yöntemlerini uygulamaya soktu. Halk duruma 1 Kasım'da el koydu.
Nisan'daki değişimle hükümeti kurma görevini de halk verecek. Doğrudan seçtiği Cumhurbaşkanına aynı zamanda hükümet kurma yetkisini vermiş olacak. Mevcut sistemde Cumhurbaşkanı TBMM üyeleri içinden herhangi birine görev verme yetkisine sahip. Bu yetkiyi, Nisan'dan sonra halk doğrudan Beş yıllığına Cumhurbaşkanına verecek, Koalisyon dönemi kapanıyor. Meclis yasama; yargı da bağımsız ve tarafsız görevine devam edecek.
Siyasi tarih, partiler mezarlığı. Kendini milletten üstün gören, millete rağmen siyaset yapmaya çalışanlar hep kaybetti.
Halk, siyeset terbiyecisidir. Halka tepeden bakanlar daha şimdiden her kesimle irtibata geçmek gerektiğinden bahsetmeye başladılar bile. "İrtica"yı asla ağızlarına almıyorlar.
Yargıçlar, rektörler niçin yürümüyorlar?
Sahi, "irtica"ya ne oldu ?!
EVET''le siyasi terbiyeye devam...
