Zalimin yüreğine Dikilen bayrak
Yıl 1914-1916…
Çanakkale Boğazı…
Tarihin dönüm noktası…
Tarihimizin onurlu sayfası…
Sayısız kahramanlık örnekleriyle dolu günler…
Savaş dahi olsa insanlığından taviz vermeyen, kendisini boğazlamaya gelen düşman askeri bile olsa, aman dilediğinde onun yardımına koşan; ara verildiğinde kendi yarasından önce esir aldığı düşman askerinin yarasını saran, yardım isteyen düşman askerini sırtlayıp kendi siperine bırakma erdemini gösteren Türk askerinin dünyaya insanlık dersi verdiği son insani savaştı Çanakkale…
Eli silah tutan herkesin, ülkenin dört bir yanından koşup geldiği, ana kuzularının, lise öğrencilerinin, medrese talebelerinin aynı cephede omuz omuza vererek devleştiği, komutanla erlerin yan yana çarpıştığı, binlerce şehit verilse de bu vatanın düşman askerine teslim edilmeyeceğinin ilanıdır Çanakkale…
Rütbesi küçük ama başarıları büyük, ölürken gülümseyen ve son sözü “Vatan sağ olsun!” olan isimsiz kahramanların destanlaştırdığı bir zaferin adıdır Çanakkale…
Binlerce isimsiz kahraman “Çanakkale geçilmez!” dedi ve Çanakkale geçilmedi. Onları yaşatmak tarihimizi yaşatmaktır. Onları yâd etmek boynumuzun borcudur.
Yıl 2016…
İstanbul Boğazı…
Tarihin tekerrür ettiği yer…
Darbeci zihniyetin kendi halkına silah doğrulttuğu kara gün…
Milletin meydanları ve caddeleri “Çanakkale” belleyip savunduğu gün…
249 güzel insanın şehadet şerbetini içtiği gün…
O sıcak Temmuz akşamı, aklı ve beyni satılmış bir güruhun kendilerine vatanı korumak için verilen silahları kendi öz anne, baba ve kardeşlerine çevirip her yerde dehşet saçtığı uzun bir gece olmuştu. Ancak bu hainlerin hesaba katmadıkları bir gerçek vardı, o da Çanakkale ruhunu benliğinde taşıyan kahraman milletti.
Başkomutanın daveti üzerine meydan ve sokakları dolduran millet, tank ve uçaklara kafa tutarak canı pahasına hainlere geçit vermedi. Darbenin en acımasız ve en kanlı dakikalarında göklerden gelen bir ses yükseldi, semaları kapladı ve sokakları inletti. Salâlar halka halka ufkumuza yayılırken ezanların susturulduğu günler çok geride kalmıştı.
Sırtına bayrak sarılı nice Nene Hatunlar gördük o gece…
Halkın iradesinin tecelli ettiği yer olan TBMM bombalanırken milletvekillerimiz göğüslerini siper ediyordu. Gökleri delen F16’ların sesi bir kâbus gibi çökerken caddelerin üstüne, sokaklardan akın akın insanlar akıyordu meydanlara...
Çağımızın Hasan Sabbah’ı emir verirken okyanus ötesinden, Özel Kuvvetler’in kutlu şehidi kurşun sıkıyordu hainlerin alnına…
“Vatanını seven koşsun!” çağrısına icabet eden yetmiş yaşındaki Kazanlı Mustafa amca, tarih sayfalarına altın harflerle yazıldı. Asker polisle çatışırken 17 yaşındaki oğluyla birlikte hainlerin karşısına çıkarak şehit düşen iki temiz yüz bayraklaşıyordu dünyamızda…
Millet göğsünde tankları durdururken Boğazın ilk zarif gerdanlığı şehit kanlarına gark oluyordu.
O gece bir tarih yazılmıştı ülkemizde…
O gecenin mimarıydı 249 şehit…
1916’dan 2016’ya…
Çanakkale Boğazı’ndan İstanbul Boğazı’na…
Yüz yıl önce, yüz yıl sonra…
Tarih tekerrür ediyor…
Çanakkale’de dışarıdan gelen düşmanlar, İstanbul Boğazı’nda içerideki hainler…
Hainler yine denize dökülüyor…
15 Temmuz’un yıl dönümünde vatan uğruna can veren aziz şehitlerimizi rahmetle, yaralarını bir istiklal madalyası gibi şerefle taşıyan gazilerimizi her daim minnet ve şükranla anıyoruz.
