Fay hattında sa'y

6 Şubat depreminden bu yana göğsümüze bastırdığımız acılar; yaşam- ölüm çizgisinde yaşam tarafında kalan bizlere büyük ibretler telakki ettirdi.

Ölüme an kala ‘’Rabbim canımı Müslüman olarak al’’ cümlesinin yüreğimden dökülmesi deprem bitişinde gönlümde bambaşka bir inşirah oldu.

Yaşam ölüm köprüsünde say. Korku güven çizgisinde anı yaşarken sa’y

Yerin altının yerin üstüne hükmedişinde, dağılmadan ayakta kalırken sa’y

Gittiğimiz Trabzon şehrinde de döndüğün memleketimde de nice program, söyleşi, kitap ve yazı çalışmaları, gönüllere dokunma çabası hiç durmaksızın devam etti.

Üreten ve veren el olmak ne kutlu bir mücadeledir yaşamı anlamlı kılan.

Kalan ömrümde daha büyük bir aşkla,’’ hayırlı işlere önder olmaya çabalayacağım’’ dedim.

Böyle bir imtihanla karşı karşıya olup sa’y etmek…

Dönüş köyümüzün toprak kokulu, avlusuna oldu.

Sa’y burada da devam etmeliydi, edecekti. Toprağın dev kollarıyla göğe uzanan vişnemizden, kirazdan, kayısıdan nice eşe dosta ikramlarımız başladı ve yetiştirdiğimiz sebzelerden…

Yaşlı annemizin varlığı da evde ayrıca bereketti. evde ona yapılan hizmet ise sa’yın en önemli adımlarındandı.

Kuruttuğumuz reyhanlar, naneler güzel insanların dostların hanelerine hediye olarak verilecekti.

Deprem kendini hiç unutturmadan devam ediyordu. En son yaşadığımız 5.3’lük deprem; umudu, sevinci bir kez daha kırsa da yaşıyor olmamız çaresizliği kenara bırakıp, kulluk şuuru ve dava bilinciyle bizi kabuğumuzdan çıkarıp sahalara çıkma azmi ile kuşatıyordu.

Sa’yımız koşturmalarımız en içteniyle devam etmeliydi zihinle bedenle…

Bizleri güçlü kılan en kutlu okumamız Kuran’la beraberdik. Dua ve teslimiyet; sarsılan yeryüzüyle, sarsılan yüreklerimize teselli ve inşirah idi bu.

Mürekkebimin sessizliği; çığlığı gün yüzüne çıkaran cümlelerime aracı olurken, her kelime sa’yıme bir basamaktı.

Ruhun çiçekli yanında tomurcukların solması, boy vermiş emeklerin gidişiyle imtihanımız çetindi. Var oluş bilinciyle sa’y…

Depremle beraber özgürlüklerimizin kayboluşu içinde, hapsolma hikayesi bizimkisi. Yeniden tutunmak, sayha sayha büyümek için sa’y.

Sarsıntı türevlerini cinslerini çocukların bile dilinden duymak onların birdenbire büyümesine şahit eylese de bizi, neslimiz için vereceğimiz emeği farklı boyutta şekillendiriyordu.

Korkunun farklı frekanslarında yine çalışmak sa’y etmek zorundayız. Tarifi zor cümleler biriktirirken.

Dönülen şehrin, mekanların can havliyle yeniden terk edildiği şu günlerde gözlerde aynı çaresizlik, yüreklerde yine korku okunuyor

Canım memleketim, her parçasına sarılmak istediğim toprağım. Mahallelerin, sokakların, tenhalığın sessizliğin içinde tozlanmış, gözyaşı döküyor

Üstünde coşkuyla oynayan çocukların sesinden uzak bakıyoruz menzile. Bakkalı kasabı, dükkânları kapalı mahallemin boynu bükük duruşu benim yürüyüşüme çelme taksa da biliyorum ‘’bir yerlerden gelecek bahar’’

Gerdiğimiz yay atacağımız okun menzilini belirleyecek.

Benim sa’yım yazmak … Malatya’mın beden ve gönül kayıpları yaşamaması için bu şehrin bir an önce iyileştirilmesi ,kış gelmeden ayağa kalkışının hızlandırılması gerekir.

Kira ödeyemeyen, kalabalık aile olduğu için konteynerde, çadırda sıkıntı yaşayan kara kara düşünen kardeşlerim var.

Bu şehre hizmet eden herkesin morale desteğe ihtiyacı var.

Sa’yımız hep birlikte olunca dokunuşlarımız hızlı olacak. Gürlük akışa yön verecek. Zamanı lehimize çevirecek şey doğru adımlardır. Yerinde saymak değil, yerinde ve zamanında sa’ydır kutlu yürüyüşlerdir vesselam…

(Sa’y: yürüyüş)