Kafesteki aslan

Aslanlar daima yalnız gezer. İki aslanı bir kafese koyamazsınız. Kaderleri sevinç ve elemle dolu bir sergüzeştin serüvenidir. Sahneye çıkışları, oradan inişleri büyük hadiselere gebedir.

Aslan bütün ihtişamını kaybetmiş, ormanların derinliklerindeki krallığını yitirmiş, coğrafyası kaderi olmaktan çıkmış ne yazık ki sonunda şehirde demir parmaklıklar arasında kapana kıstırılmıştı.

O coğrafyanın sakinleri akın akın kafesteki aslanı görmeye geliyor ve esaretine üzülüyorlardı. Fakat aslanın demir parmaklıklar arasındaki duruşu onlara korkunun yanında ümit de veriyordu.

Kafesteki her bir gün aslan için çok acı, bakıcısı için korku ve sevinç dolu anlar yığınıydı. Kızgın bakışmalardan sonra konuşmalar başladı.

1. Gün

— Bana bak aslan! Artık sen bir kral değilsin. Ben de esir. Burada efendi benim. Bana itaat etmek zorundasın.

— Haddini bil, dolaş, çok yüzlü bakıcı. Ben nice böyle demir parmaklıkları kırıp da çıktım. Güvenme geçici hürriyetine. Benim esaretim biter bir gün. Çıkarsam buradan, parçalarım seni.

— Sen bilirsin. İtaat etmezsen aç kalırsın.

— Def ol buradan. Kırarım bu parmaklıkları. Hırrrrrrr hırrrrrrr hırrrrrrr!

2. Gün

— Kulakların düşmüş aslan. Acıkmış gibi duruyorsun. Bana itaat edecek misin? Yoksa aç kalmaya devam mı?

— Yakında çıkarım buradan. O zaman görürüz kimin aç olduğunu veya açıkta kaldığını. İstemiyorum vereceğin yiyecekleri. İtaat da etmiyorum.

— Peki. O zaman açlıktan öleceksin.

— Hırrrrrrr hırrrrrrr hırrrrrrr!

3. Gün

— Oooo sesin de kesilmiş kral! Karar verdin mi itaat etmeye yoksa...

— Senin dediğin gibi olsun.

— O zaman yarın görüşürüz.

4. Gün

— İşte bak bu senin yiyeceğin. Ama bir isteğim var onu yiyebilmen için.

— Nedir alçak bakıcı?

— Eşek gibi anırırsan yiyebilirsin.

— Ulan iblis bakıcı! Ben ki aslan kralım. Eşek gibi anırır mıyım hiç. Çabuk defol buradan. Açlıktan ölürüm bundan iyi ya...

— Eyvallah.

5. Gün

— Merhaba taçsız esir kral. Eşek gibi anırmaya karar verdin mi?

— Elbet bir gün çıkarım dışarıya. Artık oynama benimle hınzır.

— Haydi eyvallah bana.

6. Gün

— Karar verdin mi eşek gibi anırmaya? Bak açlıktan öleceksin.

— Tamam ulan soysuz! Bak anırıyorum işte eşek gibi. Ver artık o yiyeceği.

— Yarın görüşürüz.

— Hırrrr hırrrr hırrrr!

7. Gün

— Sana al bu yiyeceği hatta devamı da var diyeceğim ama bir şartım daha var kral.

— Parça parça olasın bakıcı. Ebabil kuşlarının saldırısına maruz kalasın. Her parçanı akbabalar yesin. Ben de seyredeyim. Artık yeter! Oynama benimle. Ver şu yiyeceği açlıktan öleceğim.

— Kedi gibi miyavlarsan hemen veririm.

— Yahu ben aslanım! Ne zaman kedi gibi miyavladığımı gördün. Ölsem ondan daha iyi. Git buradan.

— Bak gidiyorum.

— Git buradan git. Git. Git. Üf üf üfş füş füüü füüüü!

8. Gün

— Karar verdin mi kedi gibi miyavlamaya aslan! Bak ayakların da titriyor. Yere düşmek üzeresin.

— Ölsem de kedi gibi miyavlamayacağım. Ben bu kafeste ebediyen kalmayacağım bilesin.

— Tabi tabi!

— Git dönmemek üzere arlanmaz bakıcı.

9. Gün

— Hey baksana bana! Başın da düşmüş gövdenin üzerine. Yerinden de kalkamıyorsun. Hâlâ kedi gibi miyavlamamaya kararlı mısın?

— Elbet bugünler de biter bakıcı bey, elbet bu günler de geçer.

10. ve Sonuncu Gün

Aslan halk, kafes de vatan olmuştu. Ortada dolaşan bakıcılar bütün zehirlerini içlerine akıtmış ve kalabalığın içine karışmıştı. Aslanın kükremesi ise yeri ve göğü inletiyordu. Kalabalıklar içindeki çakallar, kurnazlar, sinsiler, parslar, dalkavuklar ve çok yüzlüler yeniden aslanın etrafında dolaşıp avlarının en büyüğünü onunla paylaşır gibi yapmak istiyorlardı. Lakin Aslan için kafeste geçen o günler bir MİLAT olmuştu. Biliyordu yaşamak için sadece yaşatmanın yetmediğini aynı zamanda yönetmenin de gerektiğini.

Evet ne aslan ne de diğerleri için hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacaktı. Aslanın tekrar demir parmaklıklar arkasına girmeye, diğerlerinin de bütün paylarını aslana vermeye niyetleri yoktu bu kavgada. Lakin bir arada yaşamanın formülünü bulmalıydılar bu dünyada.

Umarım geç kalmazlar...

(Bir gönül dostumdan dinlemiştim bu hikayeyi.)