​Kudüs bir sınav kâğıdı

Merhum Cahit Zarifoğlu’nun bayraklaşan dizesi bir işarettir. Kudüs’ü işaret etmiş olması, onun tüm Müslümanlar için ne ifade ettiğini gösterir. Kudüs esarette, Müslümanlar ise atalette. Şimdi bir kez daha bu sınav kâğıdı önümüzde duruyor.

Katil İsrail, yıllardır en ağır biçimde bombalar yağdırıyor, biz kınıyoruz. Çocuklar öldürülüyor, biz kınıyoruz. İnsanlar yurtlarından, evlerinden zorla sürülüyor, biz kınıyoruz. Mukaddes yerlere ve değerlere saldırılıyor, biz kınıyoruz. Şimdi de Gazze yerle bir ediliyor, biz kınıyoruz. Bizi, kim kınayacak?

En temel yaşam hakları elinden alınmış bir toplumun can havliyle başlattığı haklı mücadelesinin usulünü tartışıyoruz. Elbette strateji önemlidir. Bir savaşa giriyorsunuz, işiniz kolay değil. Sonunda ne kazanacağınızı hesap etmelisiniz. Ancak burada iki eşit güç yok. Bir tarafta elektriği, suyu kesilmiş, evleri bombalanmış, hastahaneleri ve camileri yıkılmış bir halk var. Düşünelim, birisi geliyor ve zorla evinizin içinde bir odanıza yerleşiyor, burası benim, diyor. Ardından da durmuyor, zamanla evin diğer yerlerini sahipleniyor. En sonunda sizi evinizden atıyor. Bu durumda siz ne yaparsınız? İsrail tam da bunu yapıyor. Hukuk tanımayan, ahlakı olmayan bir zalim var karşısında ne yapmak gerekir? Eli böğründe beklemek mi, sadece dua etmek mi, kınamak mı, saldırmak mı, kabullenmek mi? Ne yaparsınız? İşte sınav bu! Gerçekten zor değil mi? Ne yazık ki bu sınavı sürekli kaybediyoruz.

Gazze’de kendi yurtlarında yıllardır mahsur ve mahkûm bırakılan Müslümanlar var. Şimdi Gazze önümüzde bir sınav kâğıdı. Tüm Müslümanlar bu sınavı vermek zorundadır. Yıllardır zulme uğrayan ve sürekli evleri, iş yerleri yıkılan, ağır bombardımana maruz bırakılan Gazze halkı topyekûn başkaldırıyor, zulme karşı çıkıyor, canını ortaya atıyor. Bize de bir mesaj veriyor. Sınavdan kaçamazsınız! Bu sınavdan kaçan veya sınavı önemsemeyen, hafife alan ne çok aymaz ve gafil olduğunu da görüyoruz. Gazze’de bir savaş var. Hukuk tanımaz katil sürüsüne karşı tarafını belli edemeyen içimizdeki şeytanların durumu ortada. İsrail’de sivil ölümler varmış. İsrail’de herkesin asker olduğunu unutuyorsunuz. Hangi sivil, Filistin coğrafyasında sürekli kan akıtan bebek katilleri mi sivil? Müslümanların evini barkını talan edenler mi sivil?

Kudüs bir sınav kâğıdı, diyordu şair. Peki, sadece Müslümanların sınav kâğıdı mı? Hayır! Kudüs’e gidenler bilir. Kudüs tüm dinler için köklü bir tarihe ve kültüre sahip. Dolayısıyla Kudüs’ü sadece Müslümanlar arzulamıyor. Bunu hepimiz biliyoruz ama içine düştüğümüz gaflet kuyusundan ve uykusundan uyanıp kendimize gelemiyoruz. Çünkü Kudüs’ü unuttuk! Biz Kudüs’ü unuttuk veya Kudüs unutturuldu. Peki, onlar neler yaptı? Siyonistlerin Kudüs’ü hafızalarında nasıl tuttuklarını, onun için asırlardır neler yaptıklarını, büyük sürgünden beri nasıl çalıştıklarını ve bilinçlendiklerini görüyoruz. Bir avuç Siyonist neler yapıyor, nasıl güçleniyor? Müslümanlar neler yapıyor, ortada. Bilhassa Arap dünyasının çoğu rezil durumda. Dünya sermayesini yönlendiren Araplar, konu Kudüs olunca sessiz kalıyor, kenardan izliyor. Yazık!

Şarkın en sevgili sultanı ne yapmıştı, gelin bir kez daha hafızamızı diri tutalım. Kudüs’ü kurtarana kadar gülmeyen ve hayatını Kudüs’ün fethi için adayan Selahattin Eyyubi’yi hatırlayalım. Tarihten alınacak dersimiz var. Bu dersi iyi öğrenenler, önünde duran Kudüs sınavını verebilir. Kudüs, Gazze ve tüm Müslüman coğrafyalarda sürekli ezilen, hakları elinden alınan Müslümanların verdiği savaşta tarafımız açık olmalıdır. Merhum Nuri Pakdil bir konuşmasında, kolundaki bilekliği göstererek, “Sağ kolumda Kudüs zinciri, kalemim Filistin. Kalbimin yarısı Mekke’dir, yarısı Medine’dir, üzerinde bir tül gibi Kudüs vardır.” demişti. Kudüs’ü böyle bir dava olarak göremez isek ve onun için gülmeyi unutamaz isek Kudüs sınavını kaybederiz.